jueves, 10 de mayo de 2007

¿POR QUÉ EN LA CONSAGRACIÓN SE HA CAMBIADO EL TONO ASERTIVO POR EL NARRATIVO?

"En la misa de San Pío V el sacerdote interrumpe el relato de la Cena para pronunciar las palabras de la Consagración, que en el misal tradicional quedan impresas con una tipografía diferente. Estas palabras no las dice en tono recitativo, como se hace con un relato o con un memorial, las dice en tono intimatorio, es decir, en el tono normal de alguien que realiza una acción personal. Al igual que el sacerdote dice: "Yo te bautizo" o "te perdono tus pecados", dice: "Este es mi Cuerpo", "este es el cáliz de mi Sangre...".
En la nueva misa el sacerdote no interrumpe el relato de la Cena y pronuncia las palabras de la Consagración en el mismo tono recitativo, y sin separarlas de las palabras que las preceden. En los nuevos misales las fórmulas consagratorias no están en una tipografía diferente, como en los misales de San Pío V, lo que remarcaba con tanta fuerza el cambio de acción.
El católico, aun si le molesta este nuevo modo de proceder, no queda necesariamente turbado en su fe, pues se dice: La validez de la misa no depende del tono del celebrante; que diga la fórmula en tono intimatorio o en tono recitativo no puede mancillar la validez de la misa, siempre que él tenga la intención de consagrar.
Este razonamiento es verdadero si el celebrante tiene la intención de hacer una acción personal. Pero no es verdadero si sólo tiene la intención de hacer un relato. Y ¿cómo saberlo?
Además, como todo lo dice en el mismo tono, el tono recitativo, la intención de efectuar una acción personal ya no queda manifiesta como quedaba en el rito tradicional, y este cambio, introducido por la nueva misa, autoriza a los protestantes a creer que de ahora en adelante el sacerdote católico no hará más que un relato, un memorial.
No decimos que el cambio introducido por la nueva misa enseñe necesariamente esta interpretación luterana; sólo decimos que el cambio introducido por la nueva misa permite esta interpretación luterana, y esto es gravísimo". ("Forts dans la foi". Revista Roma)
MISAL DE SAN PÍO V
Qui prídie quan paterétur, accépit panem in sanctas ac venerábiles manus suas, et elevátis óculis in caelum ad te Deum Patrem suum omnipoténtem, tibi gratias agens, bene+dixit, fregit, dedítque discípulis suis, dicens: Accípite et manducate ex hoc omnes.
HOC EST ENIM CORPUS MEUM
Símili modo postquam cenátum est, accípiens et hunc praeclárum cálicem in sanctas ac venerábiles manus suas: item tibi grátias agens, bene+dixit, dedítque discípulis suis, dícens: Accípite, et bíbite ex eo omnes.
HIC EST ENIM CALIX SÁNGUINIS MEI, NOVI ET AETERNI TESTAMÉNTI: MYSTERIUM FIDEI: QUI PRO VOBIS ET PRO MULTIS EFFUNDÉTUR IN REMISSIÓNEM PECCATÓRUM.
MISAL DE PABLO VI
Qui, prídie quam peteretur, accépit panem in sanctas ac venerábiles manus suas, et elevátis óculis in caelum ad te Deum Patrem suum omnipoténtem, tibi grátias agens benedixit, fregit, dedítque discípulis suis, dicens:
ACCÍPITE ET MANDUCÁTE EX HOC OMNES:
HOC EST ENIM CORPUS MEUM,
QUOD PRO VOBIS TRADÉTUR.
Símili modo, postquam cenátum est, accípiens et hunc praeclárum cálicem in sanctas ac venerábiles manus suas, item tibi gratias agens benedixit, dedítque discípulis suis, dicens:
ACCÍPITE ET BÍBITE EX EO OMNES:
HIC EST ENIM CALIX SÁNGUINIS MEI
NOVI ET AETÉRNI TESTAMÉNTI,
QUI PRO VOBIS ET PRO MULTIS EFFUNDÉTUR
IN REMISSIÓNEM PECCATÓRUM.
HOC FÁCITE IN MEAM COMMEMORATIÓNEM.
¿Es lo mismo el tono asertivo que el tono narrativo? De ninguna manera. Podemos comprobarlo en el diccionario:
ASERTAR .Afirmar
NARRAR. Contar, referir, relatar
¡HE AQUÍ, POR LO TANTO LA DIFERENCIA ENTRE LA FE CATÓLICA Y EL PROTESTANTISMO!
El sacerdote católico cuando consagra aserta, afirma,produce un efecto, una realidad: la transubstanciación.
El Pastor protestante relata, cuenta, refiere algo que sucedió.No hay consagración del pan y del vino para el protestante.
¿Por qué se introdujo este cambio en el corazón de la misa?¿Por qué este peligro?
¿Por motivos pastorales? De ninguna manera. La intención ha sido otra muy distinta: hacer un rito "aguado","híbrido", válido tanto para católicos como para protestantes, conforme a la interpretación de cada uno.¿Quién, pues, nos puede negar que el nuevo rito es sin duda mejorable y perfectible?¿En nombre de quién se pretende negarnos el derecho a pensar y cuestionar lo que a todas luces es más que cuestionable? ¿Es creíble y defendible que por cuestionar con argumentos y sólidas demostraciones se le amenace a uno con retirarle el nombre de católico y ponerle bajo sospecha? ¿Es esa la única respuesta de peso?...
Lo del rebaño vale como parábola. Pero Cristo no quiere comportamientos de rebaño, sino de hijos, de personas, que se guían por la luz de la razón iluminada por la luz de la Revelación.